Όταν η πρόοδος ξεχνά τον άνθρωπο
Δεν ξέρω πότε ακριβώς άρχισε να θεωρείται “εκσυγχρονισμός” το να δουλεύεις περισσότερο. Ζούμε σε μια εποχή που η τεχνολογία υπόσχεται να μας λυτρώσει από τη ρουτίνα, κι όμως βλέπουμε νομοσχέδια που μας επιστρέφουν σε λογικές άλλης εποχής όπου ο εργαζόμενος δεν ήταν άνθρωπος, αλλά “παραγωγική μονάδα”. Το περιβόητο 13ωρο δεν είναι δείγμα προόδου. Είναι ένδειξη ότι κάτι βαθιά λάθος υπάρχει στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την εργασία. Η εργασία, ναι, είναι δημιουργία, είναι αξιοπρέπεια, είναι συμμετοχή στην κοινωνία. Αλλά όταν η μέρα σου γεμίζει μόνο με δουλειά, τότε δεν ζεις επιβιώνεις. Κι αυτό δεν είναι ούτε επιλογή ούτε ελευθερία. Το να επιτρέπεται “εθελοντικά” η επιπλέον απασχόληση μπορεί να ακούγεται εύλογο στα χαρτιά, αλλά στην πράξη ξέρουμε όλοι τι σημαίνει: πίεση, ανασφάλεια και φόβος απώλειας δουλειάς. Δεν είναι θέμα πολιτικής. Είναι θέμα ανθρωπιάς. Το 2025 θα έπρεπε να μιλάμε για τετραήμερη εργασία, για ποιότητα ζωής, για ισορροπία. Κι όμως, ακόμα προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι ...